Thought Exchange: The Combahee River Collective
The Combahee River Collective Statement
In my Junior year at university, I was lucky enough to be introduced to the Combahee River Collective, a Black feminist lesbian organization that had been active in Boston, Massachusetts in the 1970’s. I was studying at Boston College at the time and it seemed very poignant to me to be reading something I so strongly agreed with, something that had been written decades before me in the same places where I was learning, taking walks, and struggling with my own life.
The short sections of a much larger statement that you are about to read are just as important, relevant and insightful today as they have ever been. I agree just as strongly with every word, if not more. And it remains a dream for many that there should no longer be a need to form organizations to fight for mere existence.
There are few anti-racists works translated into Georgian. This is the first of many from me, personally.
Photographs are taken by Savannah Clarke (an awesome friend) during the on-going “Black Lives Matter” protests. / ფოტოები გადაღებულია სავანა კლარკის მიერ აშშ-ში მიმდინარე ანტი-რასისტული აქციების დროს.
We are a collective of Black feminists who have been meeting together since 1974. [1] During that time we have been involved in the process of defining and clarifying our politics, while at the same time doing political work within our own group and in coalition with other progressive organizations and movements. The most general statement of our politics at the present time would be that we are actively committed to struggling against racial, sexual, heterosexual, and class oppression, and see as our particular task the development of integrated analysis and practice based upon the fact that the major systems of oppression are interlocking. The synthesis of these oppressions creates the conditions of our lives. As Black women we see Black feminism as the logical political movement to combat the manifold and simultaneous oppressions that all women of color face.
Black women's extremely negative relationship to the American political system (a system of white male rule) has always been determined by our membership in two oppressed racial and sexual castes. As Angela Davis points out in "Reflections on the Black Woman's Role in the Community of Slaves," Black women have always embodied, if only in their physical manifestation, an adversary stance to white male rule and have actively resisted its inroads upon them and their communities in both dramatic and subtle ways. There have always been Black women activists—some known, like Sojourner Truth, Harriet Tubman, Frances E. W. Harper, Ida B. Wells Barnett, and Mary Church Terrell, and thousands upon thousands unknown—who have had a shared awareness of how their sexual identity combined with their racial identity to make their whole life situation and the focus of their political struggles unique. Contemporary Black feminism is the outgrowth of countless generations of personal sacrifice, militancy, and work by our mothers and sisters.
ალექსანდრე ნადირაშვილის ესკიზები. / Sketches have been made by Alexander Nadirashvili.
Black feminist politics also have an obvious connection to movements for Black liberation, particularly those of the 1960s and I970s. Many of us were active in those movements (Civil Rights, Black nationalism, the Black Panthers), and all of our lives Were greatly affected and changed by their ideologies, their goals, and the tactics used to achieve their goals. It was our experience and disillusionment within these liberation movements, as well as experience on the periphery of the white male left, that led to the need to develop a politics that was anti-racist, unlike those of white women, and anti-sexist, unlike those of Black and white men.
A combined anti-racist and anti-sexist position drew us together initially, and as we developed politically we addressed ourselves to heterosexism and economic oppression under capitalism.
Above all else, our politics initially sprang from the shared belief that Black women are inherently valuable, that our liberation is a necessity not as an adjunct to somebody else's may because of our need as human persons for autonomy.
This focusing upon our own oppression is embodied in the concept of identity politics. We believe that the most profound and potentially most radical politics come directly out of our own identity, as opposed to working to end somebody else's oppression. In the case of Black women this is a particularly repugnant, dangerous, threatening, and therefore revolutionary concept because it is obvious from looking at all the political movements that have preceded us that anyone is more worthy of liberation than ourselves. We reject pedestals, queenhood, and walking ten paces behind. To be recognized as human, levelly human, is enough.
We realize that the liberation of all oppressed peoples necessitates the destruction of the political-economic systems of capitalism and imperialism as well as patriarchy. We are socialists because we believe that work must be organized for the collective benefit of those who do the work and create the products, and not for the profit of the bosses. Material resources must be equally distributed among those who create these resources. We are not convinced, however, that a socialist revolution that is not also a feminist and anti-racist revolution will guarantee our liberation.
We have a great deal of criticism and loathing for what men have been socialized to be in this society: what they support, how they act, and how they oppress. But we do not have the misguided notion that it is their maleness, per se—i.e., their biological maleness—that makes them what they are. As Black women we find any type of biological determinism a particularly dangerous and reactionary basis upon which to build a politic.
If Black women were free, it would mean that everyone else would have to be free since our freedom would necessitate the destruction of all the systems of oppression.
In the practice of our politics we do not believe that the end always justifies the means. Many reactionary and destructive acts have been done in the name of achieving "correct" political goals. As feminists we do not want to mess over people in the name of politics. We believe in collective process and a nonhierarchical distribution of power within our own group and in our vision of a revolutionary society. We are committed to a continual examination of our politics as they develop through criticism and self-criticism as an essential aspect of our practice.
As Black feminists and Lesbians we know that we have a very definite revolutionary task to perform and we are ready for the lifetime of work and struggle before us.
“მდინარე კომბაჰის კოლექტივი”-ს განცხადება
უნივერსიტეტის მესამე წელს, მე გამიმართლა და გავეცანი მდინარე კომბაჰის კოლექტივს, შავკანიანი ფემინისტებისა და ლესბოსელების ორგანიზაციას, რომლის წარმომადგენლები 1970-იან წლებში ბოსტონში, მასაჩუსეტსის შტატში მუშაობდნენ. ამ პერიოდის განმალობაში ბოსტონის კოლეჯში ვსწავლობდი და ჩემთვის ძალიან შესაფერისი ჩანდა იმ ნაშრომების კითხვა, რომლებსაც მე ვეთანხმებოდი და რომლებიც ათწლეულებით ადრე იყო დაწერილი იმავე ადგილას, სადაც ვსწავლობდი, ვსეირნობდი და ვებრძოდი უსამართლობებს საკუთარ ცხოვრებაში.
გაცილებით დიდი განცხადების მოკლე მონაკვეთები, რომლებსაც აქ წაიკითხავთ, ისეთივე მნიშვნელოვანი, აქტუალური და შორსმჭვრეტელია, როგორც ეს ოდესმე ყოფილა და ყოველივე სიტყვას ჭეშმარიტებად მივიჩნევ. ჩემთვის და ბევრისთვის ჯერ კიდევ ოცნებაა, რომ აღარ არსებობდეს ისეთი ორგანიზაციების შექმნის აუცილებლობა, რომლებიც უბრალოდ ადამიანების არსებობისთვის იბრძვიან.
ძალიან მცირე რაოდენობის ანტირასისტული ტექსტი არის ქართულად ნათარგმნი (შეგიძლიათ გაეცნოთ ამ კრებულს). ეს არის ჩემი პირველი (და არა უკანასკნელი) მცდელობა ანტი-რასისტული ლიტერატურის თარგმნისა.
* ტექსტში მოხსენიებული “შავი ფემინიზმი” ნიშნავს შავკანიანი ქალების ფემინისტურ ანალიზსა და ბრძოლას.
ჩვენ წარმოვადგენთ შავკანიანი ფემინისტების კოლექტივს, რომელიც დაარსდა 1974 წელს. [1] თავდაპირველად ჩვენ ვიყავით ჩვენი კონკრეტული პოლიტიკის განსაზღვრის პროცესში და ამავდროულად ვმოღვაწეობდით პოლიტიკურ სივრცეში როგორც ინდივიდუალური ჯგუფი ან სხვა პროგრესული ორგანიზაციებისა და მოძრაობების წევრნი. ჩვენი პოლიტიკის ამჟამინდელი ზოგადი დახასიათება არის შემდეგი: ჩვენ ვართ რასობრივი, სექსუალური, ჰეტეროსექსუალური და კლასობრივი ჩაგვრის წინააღმდეგ მებრძოლნი და ჩვენს კონკრეტულ ამოცანად ვხედავთ ინტეგრირებული ანალიზისა და პრაქტიკის შემუშავებას, რომელიც დაფუძნებულია იმ ფაქტზე, რომ ჩაგვრის ძირითადი სისტემები ურთიერთდაკავშირებულია. ამ შევიწროებების კავშირი ქმნის ჩვენი ცხოვრების პირობებს. როგორც შავკანიანი ქალები, ჩვენ ვხედავთ შავ ფემინიზმს, როგორც ლოგიკურ პოლიტიკურ მოძრაობას იმ მრავალსახიერი და ერთდროული ზეწოლის წინააღმდეგ საბრძოლველად, რომელსაც ყოველი ფერის ქალი განიცდის.
შავკანიანი ქალების უკიდურესად ნეგატიური ურთიერთობა ამერიკულ პოლიტიკურ სისტემასთან (რომელსაც თეთრკანიანი მამაკაცი მართავს) მუდამ განპირობებულია იმით, რომ ჩვენ ერთდროულად ორი შევიწროებული რასობრივი და სქესობრივი კასტის წევრები ვართ. როგორც ანჯელა დევისი მიუთითებს თავის წიგნში "მონათხრობები შავკანიანი ქალების როლზე მონათა საზოგადოებებში", შავკანიანი ქალები ყოველთვის განასახიერებდნენ, თუნდაც მხოლოდ ფიზიკური თვალსაზრისით, თეთრ მამაკაცთა მმართველობის მოწინააღმდეგეს და აქტიურად ეწინააღმდებოდნენ ამ ზეწოლას მათზე და მათ საზოგადოებებზე, როგორც შთამბეჭდავი, ასევე შეუმჩნეველი მეთოდებით.
შავკანიანი ქალი აქტვისიტები ყოველთვის არსებობდნენ - ზოგი მათგანი ცნობილი პიროვნებაა, მაგალითად სოჯურნი თრუთი, ჰარიეტ ტაბმენი, ფრანცის ე. ვ. ჰარპერი, აიდა ბ. უელს-ბარნეტი, მერი ჩურჩ ტერნელი და კიდევ ათასობით უცნობი ადამიანი, რომლებსაც ესმოდათ, რომ მათი სქესობრივი და რასობრივი იდენტობები ერთად მათ მთელ ცხოვრებისეულ სიტუაციასა და პოლიტიკურ ბრძოლას უნიკალურ შემთხვევად აქცევდნენ. თანამედროვე შავი ფემინიზმი არის უამრავი წინა თაობის პირადი თავგანწირვის, ბრძოლის და ჩვენი დედებისა და დების შრომის შედეგი.
შავ ფემინისტურ პოლიტიკას ასევე აშკარა კავშირი აქვს შავკანიანების განთავისუფლებისთვის მებრძოლ ორგანიზაციებთან, რომლებიც განსაკუთრებით 1960-იან და I970-იან წლებში აქტიურობდნენ. ბევრი ჩვენგანი იყო ამ მოძრაობების წევრი (სამოქალაქო უფლებების მოძრაობა, შავი ნაციონალიზმი, შავი პანტერები) და ჩვენს ცხოვრებაზე დიდი გავლენა მოახდინა მათმა იდეოლოგიამ, მიზნებმა და მიზნების მისაღწევად გამოყენებულმა ტაქტიკებმა. ჩვენმა გამოცდილებამ და იმედგაცრუებამ ამ გამათავისუფლებელ მოძრაობებში და ჩვენმა გამოცდილებამ თეთრკანიან მემარცხენე მამაკაცებთან ერთად მუშაობისას დაგვანახა იმ პოლიტიკის შემუშავების აუცილებლობა, რომელიც თეთრკანიანი ქალების ორგანიზაციებისგან განსხვავებით იქნებოდა ანტი-რასისტული, ხოლო შავკანიანი და თეთრკანიანი მამაკაცების ორგანიზაციებისგან განსხვავებით იქნებოდა ანტი-სექსისტური.
თავდაპირველად, ერთობლივმა ანტირასისტულმა და ანტისექსისტურმა პოზიციამ შეგვყარა ერთად და როდესაც პოლიტიკურად განვვითარდით, ჩვენ ასევე შევეჭიდეთ ჰეტეროსექსიზმსა და ეკონომიკურ ჩაგვრას კაპიტალიზმის პირობებში.
უპირველეს ყოვლისა, ჩვენი პოლიტიკა თავიდან შეიქმნა იმ ზოგადი შეხედულებისგან, რომ შავკანიანი ქალები არსებითად ძვირფასნი არიან; რომ ჩვენი განთავისუფლება აუცილებლობაა არა ისე, როგორც სხვისი განთავისუფლების დანართი, არამედ იმიტომ რომ ჩვენ, როგორც ადამიანებს, ავტონომია გვესაჭიროება.
ჩვენი კონცენტრირება საკუთარ შევიწროებაზე განსახიერდება იდენტობის პოლიტიკის კონცეფციაში. ჩვენ გვჯერა, რომ ყველაზე ღრმა და შესაძლებელია ყველაზე რადიკალური პოლიტიკა უშუალოდ ჩვენი საკუთარი იდენტურობიდან მოდის და არა სხვების მიმართ ჩაგვრის დასრულებისთვის ბრძოლიდან. შავკანიანი ქალების შემთხვევაში ეს განსაკუთრებით გამორჩეული, საშიში, მუქარის და შესაბამისად, რევოლუციის გამომწვევი იდეაა, რადგან აშკარაა, რომ ყოველი ჩვენამდე არსებული პოლიტიკური მოძრაობისთვის ყველა უფრო იმსახურებდა განთავისუფლების ვიდრე ჩვენ. ჩვენ უარვყოფთ კვარცხლბეკზე შეყენებას, დედოფლობას და ათიოდე ნაბიჯით უკან სიარულს. ჩვენთვის საკმარისია აღიარება როგორც ადამიანად, თანასწორუფლებიან ადამიანად.
ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ ყველა დაჩაგრული ადამიანის გათავისუფლება მოითხოვს პოლიტიკურ-ეკონომიკური სისტემების: კაპიტალიზმის, იმპერიალიზმისა და პატრიარქატის განადგურებას. ჩვენ ვართ სოციალისტები, რადგან მიგვაჩნია, რომ სამუშაო უნდა იყოს ორგანიზებული მათი კოლექტიური სარგებლობისთვის, ვინც მუშაობს და ქმნის პროდუქტს, არა მათი უფროსების მოგებისთვის. მატერიალური რესურსები თანაბრად უნდა განაწილდეს მათ შორის, ვინც ამ რესურსებს ქმნის. მიუხედავად ამისა, ჩვენ არ ვართ დარწმუნებულნი, რომ სოციალისტური რევოლუცია, რომელიც არ არის ფემინისტური და ანტი-რასისტული, უზრუნველყოფს ჩვენი განთავისუფლების გარანტიას.
ჩვენ ძლიერ ვაკრიტიკებთ და გვძულს ის, თუ როგორ აღზარდა მამაკაცი ამ საზოგადოებამ: რას უჭერენ ისინი მხარს, როგორ მოქმედებენ და როგორ ჩაგრავენ სხვებს. მაგრამ ჩვენ არ გვაქვს მცდარი წარმოდგენა იმაზე, რომ ეს არის მათი მამაკაცობა, ანუ მათი ბიოლოგიური მდგომარეობა, რაც მათ ასეთებად აქცევს. როგორც შავკანიანი ქალები, ჩვენ ვხვდებით, რომ ნებისმიერი სახის ბიოლოგიური დეტერმინიზმი განსაკუთრებით საშიშია და რეაქტიული საფუძველია პოლიტიკისთვის.
თუ შავკანიანი ქალები თავისუფალნი იქნებიან, ეს ნიშნავს რომ ყველა ადამიანი თავისუფალი იქნება, რადგან ჩვენი გათავისუფლება მოითხოვს ჩაგვრის ყველა სისტემის განადგურებას.
ჩვენი პოლიტიკის პრაქტიკაში არ გვჯერა, რომ მიზანი ყოველთვის ამართლებს საშუალებებს. მრავალი რეაქტიული და დამანგრეველი მოქმედება განხორციელდა „სწორი“ პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად. როგორც ფემინისტებს, არ გვვსურს, რომ პოლიტიკის გამო ადამიანები დავჩაგროთ. ჩვენ გვჯერა კოლექტიური პროცესისა და ძალაუფლების არა-იერარქიული განაწილების საკუთარ ჯგუფსა და ჩვენს რევოლუციურ მომავალ საზოგადოებაში. ჩვენ მზად ვართ მუდმივად შევისწავლოთ ჩვენი პოლიტიკა, სხვების კრიტიკისა თუ თვითკრიტიკის საშუალებით.
როგორც შავკანიან ფემინისტებს და ლესბოსელებს, ჩვენ გვესმის, რომ გვაქვს საკმაოდ კონკრეტული რევოლუციური დავალება და მზად ვართ ვიმუშაოთ და ვიბრძოლოთ ცხოვრების ბოლომდე.
თუ გსურთ მეტი შეიტყოთ აშშ-ს რასობრივი ურთიერთობებისა და მიმდინარე საპროტესტო აქციების შესახებ, მე გირჩევთ, რომ მოუსმინოთ ჩემი მეგობრის, მარიამის პოდკასტს ამ ბმულზე.
If you would like to learn more about U.S. racial relations and the current protests, I encourage you to listen to my friend Mariam's wonderful podcast here.
You can view the entire Combahee River Collective Statement in English here, along with the Georgian translation here. / ამ ბმულზე შეგიძლიათ იხილოთ მდინარე კომბაჰის კოლექტივის მთლიანი განცხადება ინგლისურად და აქ კი შეგიძლიათ წაიკითხოთ სრული თარგმანი ქართულად.
