Thought Exchange: Simone de Beauvoir's "The Second Sex"
“There is a good principle that created order, light, and man and a bad principle that created chaos, darkness, and woman.” - Pythagoras
“Everything that has been written by men about women should be viewed with suspicion, because they are both judge and party.” - Poulain De La Barre
Are there even women? True, the theory of the eternal feminine still has its followers; they whisper, “Even in Russia, women are still very much women”; but other well-informed people—and also at times those same ones—lament, “Woman is losing herself, woman is lost.” It is hard to know any longer if women still exist, if they will always exist, if there should be women at all, what place they hold in this world, what place they should hold. “Where are the women?” asked a short-lived magazine recently. But first, what is a woman? “Tota mulier in utero: she is a womb,” some say. Yet speaking of certain women, the experts proclaim, “They are not women,” even though they have a uterus like the others.
If some backward individual still takes herself for a woman, her friends advise her to undergo psychoanalysis to get rid of this obsession.
If the female function is not enough to define woman, and if we also reject the explanation of the “eternal feminine,” but if we accept, even temporarily, that there are women on the earth, we then have to ask: What is a woman?
It would never occur to a man to write a book on the singular situation of males in humanity. If I want to define myself, I first have to say, “I am a woman”; all other assertions will arise from this basic truth. A man never begins by positing himself as an individual of a certain sex: that he is a man is obvious.
I used to get annoyed in abstract discussions to hear men tell me: “You think such and such a thing because you’re a woman.” But I know my only defense is to answer, “I think it because it is true,” thereby eliminating my subjectivity; it was out of the question to answer, “And you think the contrary because you are a man,” because it is understood that being a man is not a particularity; a man is in his right by virtue of being man; it is the woman who is in the wrong.
“The female is female by virtue of a certain lack of qualities,” Aristotle said. “We should regard women’s nature as suffering from natural defectiveness.” And Saint Thomas in his turn decreed that woman was an “incomplete man,” an “incidental” being. This is what the Genesis story symbolizes, where Eve appears as if drawn from Adam’s “supernumerary” bone, in Bossuet’s words. Humanity is male, and man defines woman, not in herself, but in relation to himself.
He is the Subject; he is the Absolute. She is the Other.
The category of Other is as original as consciousness itself.
Women—except in certain abstract gatherings such as conferences—do not use “we”; men say “women,” and women adopt this word to refer to themselves; but they do not posit themselves authentically as Subjects.
They even lack their own space that makes communities of American blacks, the Jews in ghettos, or the workers in Saint-Denis or Renault factories. They live dispersed among men, tied by homes, work, economic interests, and social conditions to certain men— fathers or husbands—more closely than to other women. As bourgeois women, they are in solidarity with bourgeois men and not with women proletarians; as white women, they are in solidarity with white men and not with black women. The proletariat could plan to massacre the whole ruling class; a fanatic Jew or black could dream of seizing the secret of the atomic bomb and turning all of humanity entirely Jewish or entirely black: but a woman could not even dream of exterminating males.
The present incorporates the past, and in the past all history was made by males. At the moment that women are beginning to share in the making of the world, this world still belongs to men: men have no doubt about this, and women barely doubt it. Refusing to be the Other, refusing complicity with man, would mean renouncing all the advantages an alliance with the superior caste confers on them. Lord-man will materially protect liege-woman and will be in charge of justifying her existence: along with the economic risk, she eludes the metaphysical risk of a freedom that must invent its goals without help.
Males have always and everywhere paraded their satisfaction of feeling they are kings of creation. “Blessed be the Lord our God, and the Lord of all worlds that has not made me a woman,” Jews say in their morning prayers; meanwhile, their wives resignedly murmur: “Blessed be the Lord for creating me according to his will.” Among the blessings Plato thanked the gods for was, first, being born free and not a slave and, second, a man and not a woman.
“Those who made and compiled the laws, being men, favored their own sex, and the jurisconsults have turned the laws into principles,” Poulain de la Barre continues. Lawmakers, priests, philosophers, writers, and scholars have gone to great lengths to prove that women’s subordinate condition was willed in heaven and profitable on earth. Religions forged by men reflect this will for domination: they found ammunition in the legends of Eve and Pandora. They have put philosophy and theology in their service, as seen in the previously cited words of Aristotle and Saint Thomas.
Whether it is race, caste, class, or sex reduced to an inferior condition, the justification process is the same. “The eternal feminine” corresponds to “the black soul” or “the Jewish character.”
One of the benefits that oppression secures for the oppressor is that the humblest among them feels superior: in the United States a “poor white” from the South can console himself for not being a “dirty nigger”; and more prosperous whites cleverly exploit this pride. Likewise, the most mediocre of males believes himself a demigod next to women.
Men profit in many other more subtle ways from woman’s alterity. For all those suffering from an inferiority complex, this is a miraculous liniment; no one is more arrogant toward women, more aggressive or more disdainful, than a man anxious about his own virility. Those who are not threatened by their fellow men are far more likely to recognize woman as a counterpart; but even for them the myth of the Woman, of the Other, remains precious for many reasons.
It is difficult for men to measure the enormous extent of social discrimination that seems insignificant from the outside and whose moral and intellectual repercussions are so deep in woman that they appear to spring from an original nature. The man most sympathetic to women never knows her concrete situation fully. So there is no good reason to believe men when they try to defend privileges whose scope they cannot even fathom. We will not let ourselves be intimidated by the number and violence of attacks against women; nor be fooled by the self-serving praise showered on the “real woman”; nor be won over by men’s enthusiasm for her destiny, a destiny they would not for the world want to share.
What people have endlessly sought to prove is that woman is superior, inferior, or equal to man: created after Adam, she is obviously a secondary being, some say; on the contrary, say others, Adam was only a rough draft, and God perfected the human being when he created Eve; her brain is smaller, but relatively bigger; Christ was made man, but perhaps out of humility. Every argument has its opposite, and both are often misleading.
But neither do we confuse the idea of private interest with happiness: that is another frequently encountered point of view; are women in a harem not happier than a woman voter? Is a housewife not happier than a woman worker? We cannot really know what the word “happiness” means, and still less what authentic values it covers; there is no way to measure the happiness of others, and it is always easy to call a situation that one would like to impose on others happy.
This means that in focusing on the individual’s possibilities, we will define these possibilities not in terms of happiness but in terms of freedom.
„არსებობს სწორი წყარო, რომელმაც შექმნა წესრიგი, სინათლე და კაცი და მცდარი წყარო, რომელმაც შექმნა ქაოსი, სიბნელე და ქალი.“ - პითაგორა
„ყველაფერი, რაც კაცის მიერ დაწერილა ქალის შესახებ, ეჭვით უნდა იყოს განხილული, იმიტომ რომ თვითონ ის არის მოსამართლეც და ერთ-ერთი მხარეც.“ - პულენ დე ლა ბარი
არსებობენ კი ქალები? „მარადიული ფემინურობის“ თეორიას ჯერ კიდევ ჰყავს მიმდევრები, რომლებიც გვახსენებენ: „რუსეთშიც კი, ქალები ჯერ კიდევ ქალებად რჩებიან“. მაგრამ ვინც მეტადაა ინფორმირებული და ზოგჯერ არა მარტო ისინი, გლოვობენ: „ქალი საკუთარ გზას კარგავს, იგი დაკარგულია.“ რთულია იმის დადგენა, კვლავ არსებობენ თუ არა ქალები, იარსებებენ თუ არა ისინი, საერთოდ უნდა არსებობდნენ თუ არა, რა ადგილი უკავიათ სამყაროში და რა ადგილი უნდა ეკავოთ. „სად არიან ქალები?“ - ეს კითხვა ხანმოკლე ტირაჟიან ჟურნალში დაისვა. მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანი ისაა, თუ რა არის ქალი? “Tota mulier in utero: ის საშვილოსნოა,“ იტყვის ზოგიერთი. თუმცა სხვა ქალებზე საუბრისას ექსპერტები მტკიცედ ამბობენ: „ეს არ არის ქალი,“ მიუხედავად იმისა, რომ დანარჩენების მსგავსად საშვილოსნო მათაც აქვთ.
თუ დღესდღეობით რომელიმე უკუღმართი ადამიანი საკუთარ თავს ქალად მიიჩნევს, მეგობრები ურჩევენ, ამ აკვიატებისაგან თავის დასაღწევად ფსიქოანალიზს მიმართოს.
თუ მდედრობითი სქესის ფუნქცია არაა ადამიანის ქალად განსაზღვრისათვის საკმარისი, თუ „მარადიული ფემინურობის“ ცნებასაც უარვყოფთ, მაგრამ ვაღიარებთ, თუნდაც დროებით, რომ დედამიწაზე ქალები არსებობენ, უნდა ვიკითხოთ: რა არის ქალი?
მამრობითი სქესის ადამიანს არასდროს მოაფიქრდებოდა კაცობრიობაში უშუალოდ მამაკაცთა მდგომარეობის შესახებ წიგნის დაწერა. თუ საკუთარი თავის განსაზღვრა მსურს, პირველ რიგში, უნდა ვთქვა, რომ ქალი ვარ. ყველა სხვა მტკიცებას ეს საბაზისო ჭეშმარიტება წამოჭრის. მამაკაცი არასდროს იწყებს თვითაღწერას საკუთარი თავის რომელიმე სქესთან მიკუთვნებით: ისედაც ცხადია, რომ ის მამაკაცია.
ვღიზიანდებოდი, როდესაც აბსტრაქტულ დისკუსიებში მამაკაცები მეუბნებოდნენ: „ასე იმიტომ ფიქრობ, რომ ქალი ხარ“. პოზიციის დასაცავად ერთადერთი გზა იყო, მეპასუხა: „ასე იმიტომ ვფიქრობ, რომ ესაა ჭეშმარიტი.“ ასე ჩემს სუბიექტურობას გამოვრიცხავდი. არასდროს განმიხილავს, რომ მეთქვა: „შენ ფიქრობ სხვაგვარად, რადგან ხარ მამაკაცი,“ იმიტომ რომ მამაკაცად ყოფნა სპეციფიკურ თავისებურებად არ განიხილება. მამაკაცი მართალია, რადგან მამაკაცად ყოფნის უპირატესობა აქვს, მცდარი კი ყოველთვის ქალია.
„მდედრობითი სქესის ადამიანს მდედრობითად გარკვეული თვისებების არქონა აქცევს,“ თქვა არისტოტელემ, „ქალის ბუნებას უნდა შევხედით, როგორც ბუნებრივი დეფექტურობისაგან ნაწამებს.“ თომა აქვინელმა კი განაცხადა, რომ ქალი არის „არასრული კაცი,“ „შემთხვევითი“ არსება. ბოსიუეს თქმით, სიმბოლურია სამყაროს შექმნის ისტორიაც, რომლის მიხედვითაც, ევა ადამის „ზედმეტი“ ძვლისაგან იშვა. კაცობრიობა მამრობითია, მამაკაცი განსაზღვრავს ქალს, არა საკუთრივ, არამედ საკუთარ თავთან მიმართებით.
მამაკაცი სუბიექტია, ის აბსოლუტია. ქალი კი არის „სხვა.“
კატეგორია „სხვა“ ისევე პირველადია, როგორც თავად ცნობიერება.
ქალები, თუ კონფერენციების მსგავს აბსტრაქტულ შეკრებებს არ გავითვალისწინებთ, არ იყენებენ სიტყვას „ჩვენ“. კაცები ამბობენ „ქალები,“ ქალები ითავისებენ ამ სიტყვას რომლითაც მათ მიმართავენ და არ აღიქვამენ საკუთარ თავს ავთენტურ სუბიექტებად.
მათ საკუთარი სივრცეც კი არ გააჩნიათ, რომ ამერიკელი შავკანიანების მსგავსად გაერთიანდნენ, როგორც ებრაელები - გეტოებში, მშრომელები - სენტ-დენისსა და რენოს ქარხნებში. ისინი მამაკაცთა შორის არიან გაფანტულნი. მათ სახლი, სამუშაო, ეკონომიკური ინტერესები და სოციალური მდგომარეობა კონკრეტულ მამაკაცებთან - მამებსა და ქმრებთან - უფრო მჭიდროდ აკავშირებთ, ვიდრე სხვა ქალებთან. ბურჟუა ქალი ბურჟუა მამაკაცების მიმართაა სოლიდარული და არა პროლეტარი ქალების. თეთრკანიანი ქალი თეთრკანიანი მამაკაცების მიმართაა სოლიდარული და არა შავკანიანი ქალების. პროლეტარებმა, შესაძლოა, მმართველი კლასის მასობრივი მკვლელობა დაგეგმონ. ფანატიკოსი ებრაელი ან შავკანიანი შესაძლოა ოცნებობდეს ატომური ბომბის გამოყენებასა და მთელი კაცობრიობის ებრაელებად ან შავკანიანებად გადაქცევაზე. მაგრამ ქალი ვერასდროს ინატრებს მამრობითი სქესის განადგურებას. ქალის კავშირს მის მჩაგვრელებთან ანალოგი არ აქვს.
დღევანდელობა მოიცავს წარსულს, წარსულში კი ისტორია მხოლოდ მამაკაცების მიერ იქმნებოდა. დღესდღეობით ქალებიც იწყებენ სამყაროს შექმნაში მონაწილეობის მიღებას, მაგრამ ეს სამყარო კვლავ მამაკაცებს ეკუთვნით: მამაკაცების გადმოსახედიდან ეს უტყუარი მოცემულობაა, ქალებსაც კი მცირედით თუ შეაქვთ ამაში ეჭვი. „სხვად“ ყოფნაზე და საზოგაოდებაში მამაკაცებთან ერთად თანამონაწილეობაზე უარის თქმა ნიშნავს უარის თქმას ყველა იმ უპირატესობაზე, რომელსაც ზემდგომ კასტასთან კავშირი აძლევთ. მბრძანებელი-მამაკაცი მატერიალურად ყოველთვის დაიცავს ვასალ-ქალს და ყოველთვის იქნება მისი არსებობის პირველი გამმართლებელი: ეკონომიკურ რისკებთან ერთად, ქალი გაურბის მეტაფიზიკურ რისკს - თავისუფლებას, სადაც საკუთარი მიზნების დასახვა დახმარების გარეშე მოუწევს.
მამრები ყოველთვის და ყველგან ამაყად გამოხატავენ, რომ ისინი ყველა ქმნილების მეფენი არიან. „დიდება უფალს, ჩვენს ღმერთს და ყოველი სამყაროს მეუფეს, რომელმაც ქალად არ შემქმნა,“ ამბობენ ებრაელები დილის ლოცვისას. ამავე დროს, მათი ცოლები მორჩილად ჩურჩულებენ: „დიდება უფალს, რომ შემქმნა მისი ნებისამებრ.“ ლოცვისას პლატონი მადლობას უხდიდა ღმერთებს, პირველ რიგში იმისათვის, რომ დაიბადა თავისუფალი და არა მონა და მეორე რიგში იმისათვის, რომ დაიბადა მამაკაცად და არა ქალად.
„იურისტებმა, რომლებმაც კანონები შეადგინეს - მამაკაცებმა - თავისივე სქესი დააწინაურეს და ეს კანონები ტრადიციად აქციეს,” აგრძელებს პულენ დე ლა ბარი. კანონმდებლებმა, მამაოებმა, ფილოსოფოსებმა, მწერლებმა და მეცნიერებმა ბევრი იწვალეს, რათა დაემტკიცებინათ, რომ ქალების დაქვემდებარება სამოთხეშივეა ჩაფიქრებული და დედამიწისათვისაც მომგებიანია. რელიგია, მამაკაცების მიერ გაყალბებული, გამოხატავს დაუფლების სურვილს: მათ ქალების საწინააღმდეგო მასალები ევასა და პანდორას ლეგენდებში იპოვეს, ფილოსოფია და თეოლოგია თავიანთ სამსახურში მოიხმეს, რასაც არისტოტელესა და თომა აქვინელის ზემოთმოყვანილი ნაშრომებიც მოწმობს.
იქნება ეს რასა, კასტა, კლასი თუ სქესი, მისი არასრულფასოვნად აღიარებისას, გამართლების პროცესი ყოველთვის ერთია. „მარადიული ფემინურობა“ შეესაბამება „შავკანიან სულს“ და „ებრაულ ხასიათს.“
ერთ-ერთი სარგებელი, რომელსაც მჩაგვრელები ჩაგვრისაგან იღებენ ის უპირატესობაა, რომელსაც მჩაგვრელთა შორის ყველაზე დაბლა მდგომიც კი გრძნობს: ამერიკის შეერთებულ შტატებში სამხრეთელ „ღარიბ თეთრკანიანს“ შეუძლია თავი დაიმშვიდოს, რადგან „ბინძური ზანგი“ მაინც არაა. უფრო წარმატებული თეთრკანიანები ამ სიამაყეს ჭკვიანურად იყენებენ საკუთარი ინტერესებისთვის. იმავენაირად, ყველაზე უღიმღამო მამაკაციც აჯერებს საკუთარ თავს, რომ ქალების გვერდით ის ნახევარღმერთია.
ქალების მეორადი სტატუსი კაცებისთვის სხვა ბევრი მხრივაცაა მომგებიანი. ყველასთვის, ვისაც არასრულფასოვნების კომპლექსი აწუხებს, ეს არის სასწაულმოქმედი მალამო; არავინაა უფრო ამპარტავანი, უფრო აგრესიული ან უფრო ამაზრზენი ქალების მიმართ, ვიდრე მამაკაცი, რომელიც საკუთარ მამაკაცურობაზე ღელავს. ისინი, ვისაც თანამოძმე კაცების არ ეშინიათ, უფრო ადვილად აღიარებენ ქალს თავიანთ კოლეგად; მაგრამ მათთვისაც კი, ქალის მითი, „სხვაობის“ მითი, ძვირფასი რჩება ბევრი მიზეზის გამო.
მამაკაცებისთვის რთულია იმ უზარმაზარი სოციალური დისკრიმინაციის მასშტაბის გააზრება, რომელიც უმნიშვნელო ჩანს მაყურებლისთვის და რომლის მორალური და ინტელექტუალური გავლენა იმდენად ღრმადაა გამჯდარი ქალებში, რომ ბუნების მიერ შობილადაც შეიძლება აღიქმებოდეს. ის მამაკაციც კი, რომელიც ყველაზე გულისხმიერია ქალის მიმართ, სრულად ვერასდროს გაიგებს მის მდგომარეობას. ასე რომ, არ ღირს მამაკაცების ნდობა, როდესაც ისინი ცდილობენ იმ პრივილეგიების დაცვას, რომელთა მნიშვნელობას ვერც კი იაზრებენ. ჩვენ არ დავუშვებთ, რომ ქალების მიმართ ძალადობის სისასტიკემ ან სიხშირემ შეგვაშინოს; არც მოვტყუვდებით „ნამდვილი ქალის“ ანგარებიანი ქება-დიდებით ან მამაკაცთა მიერ გამოჩენილი ენთუზიაზმით ქალთა ბედისწერისადმი, იმ ბედისწერის, რომლის გაზიარებას ისინი ჯოჯოხეთშიც კი არ ისურვებდნენ.
ყველა უსასრულოდ ცდილობს დაამტკიცოს, რომ ქალი არის უკეთესი, უარესი, ან კაცის თანასწორი: ზოგი ამბობს, რომ ადამის შემდეგ შექმნილი, ის აშკარად მეორეხარისხოვანი არსებაა; ამის საპირისპიროდ, სხვები ამბობენ, რომ ადამი მხოლოდ მონახაზი იყო და ღმერთმა ევას შექმნით ადამიანი დახვეწა; მისი ტვინი პატარაა, მაგრამ შედარებით დიდი; ქრისტე მამაკაცად შეიქმნა, მაგრამ, ალბათ, თავმდაბლობისგან. ყველა არგუმენტს აქვს თავისი საპირისპირო და ხშირად ორივეს შეცდომაში შევყავართ.
მაგრამ ჩვენ არც პირად ინტერესს და ბედნიერებას ვაიგივებთ: ეს კიდევ ერთი ხედვაა, რომელსაც ხშირად ვხვდებით; განა ჰარამხანის ქალი უფრო ბედნიერი არ არის, ვიდრე ქალი, რომელიც არჩევნებში მონაწილეობს? დიასახლისი უფრო ბედნიერი არ არის, ვიდრე მუშა ქალი? ჩვენ არ შეგვიძლია გავიგოთ, თუ რას ნიშნავს სიტყვა „ბედნიერება“ და კიდევ უფრო ნაკლებად ვიცით ის, თუ რა ღირებულებებს მოიცავს იგი; შეუძლებელია სხვათა ბედნიერების გაზომვა და ყოველთვის უფრო ადვილია იმ სიტუაციას ვუწოდოთ ბედნიერება, რომელსაც ჩვენ ვისურვებდით სხვებისთვის.
ეს ნიშნავს, რომ პიროვნების შესაძლებლობებზე კონცენტრირებისას, ჩვენ განვსაზღვრავთ ამ შესაძლებლობებს არა ბედნიერების, არამედ თავისუფლების თვალსაზრისით.
