Sunday Stories: Chicken or the Drill?
Chicken or the Drill?
My mother, though she will deny it if asked, has supernatural abilities.
Indeed, the first instance of her abnormal behavior that I am told of occurs days after I am brought into this world.
The story goes like this:
The hospital room my supposed human mother is staying in has a window facing the street. It’s on the ground floor and outside it, drunk men frequently rejoice (or lament, depending on your interpretation) over the birth of their babies. One evening, during such celebrations, one of the men fires a gun into the air. Since he is drunk and either extremely depressed or incomprehensibly happy, he loses control of the rifle and the bullet flies straight into the window of my mother’s hospital room, tucking itself comfortably into her bed.
Of course, because my mother is – most likely – not of the human species, she senses the danger and discharges herself from the hospital mere hours before – effectively saving herself and presumably, the human infant that she convinces the staff is her daughter – me.
As I grow up – at first unaware of the human connection I am being deprived of – other strange things happen steadily.
Illustrations by Alexander Nadirashvili | ალექსანდრე ნადირაშვილის ილუსტრაციები
I notice “mom’s” exceptional skill of changing her mood and voice completely when picking up the phone. She often inquires about random relatives’ health because she has seen a particular dream (now, of course, I realize these are visions). She goes on game shows and wins cameras and video-players, something unheard of in our country. She does these things sneakily enough that no one questions her and then, in 2010 – most likely because she’s on the government’s watchlist – she wins an American Green Card for her entire human family. And we escape to the U.S.
In America, lost in the sea of immigrants and other queer people, she continues her suspicious activities by consistently winning every scratch lottery ticket her unsuspecting accomplice – dad – buys for her. Though she never hits the big jackpots, too dangerous.
Dad tells us happily and naively about mom’s success in scratch ticket winnings. “It’s amazing”, he says and she just smiles in the corner as if it’s nothing at all.
During my high school years, she reveals another power. When we are together – perhaps thinking that she has brought me up and can trust me – she points out people she believes are “struggling with something.”
On a gloomy day, while dropping me off at school, she points to a student – a boyfriend of one of my classmates – and says, in her usual manner, “he’s struggling with something.”
I find this offensive and tell her that she shouldn’t assume things about strangers. Months after, the girlfriend of mom’s poor victim tells me that they are no longer together because he is struggling with personal issues. I never mention this to the scary creature living in my house, cooking me food.
I become more and more suspicious as time goes. I note the occasions when she expresses her dislike for my and dad’s discussions of aliens. I see how she purses her lips when we watch Harry Potter. I am onto her.
And one day... she slips. She’s cooking chicken for dinner and – well, you have to understand the process to grasp this account of bizarre behavior.
My father is a better cook. He actually enjoys it. Unfortunately, because of social conventions and his busy work schedule, human food preparation has been the task of his wife for the last twenty-two years. She makes great-tasting dishes – especially considering her background – and dad usually just fusses over her, giving her useless directions as he walks from the couch to the fridge for some coke.
My parents have their own way of making chicken. First, holding the chicken over the open flame, my mom is sure to singe off the tiny little feathers that are on the skin sometimes. Then, they open the entire bird up, splaying it out flat on the pan and afterwards – under my dad’s instructions – they put the lid on the chicken upside down. On top of the lid that is now somewhat flat, they place a kettle full of water.
Fancy culinary shows use bricks for this but who has a brick just lying about in their home?
What this method accomplishes is an extremely crispy and delicious skin on all parts of the chicken and before I become a vegetarian – much to the dismay of my mother who understandably does not relate to human empathy – this is one of my favorite things to eat.
So, when I hear mom going to the bathroom – something she does occasionally so as not to alarm us – I sneak into the kitchen quietly to eat all the chicken skin I can peel off before the meal is even offered to anyone else. That’s when she slips up and I hear it... her voice – always camouflaged as womanly – calling out my name from the bathroom, telling me to leave the chicken alone.
There is no human way for my mother to know what I am doing in the kitchen or that I am in the kitchen at all or that it’s me in the kitchen instead of any of my three other siblings. But she does and so, the matter is settled. My mother is a witch.
Though what is not clear is the question of order. Did mom always have these skills and she now only uses them in the ways that benefit her life as a mother or did she gain them on the fateful day that she stole me and decided to raise children?
And the question of order is an interesting one in general to me. Consider:
For those who partake in the practice, is the need to gossip about others a product of boredom or does the constant gossiping actually make these individuals’ personal lives boring?
Are we lonely because we make no effort to retain relationships with old friends or do those relationships – due to their empty nature – make us lonely in the first place?
Does coffee make my head hurt or does my head hurt because I need more coffee?
Does Tolstoy write Anna Karenina as a complicated female character and accidentally make her unbearable in the process or does he think all well-rounded women have to be unbearable in the first place?
I have no answers to these questions of order, except for one.
During the time before my mother packs us up and escapes the Georgian witch-hunters, we have meals in a much smaller kitchen in Tbilisi, sometimes by candlelight because the lights are out.
Lunch is often made up of soup or some sort of grain and I dislike it passionately, upsetting my mother who does not have anything else to feed her humans.
However, I remember the dinners as magnificent. There is fish and an unlimited amount of butter we are allowed to slather on the boiled potatoes. There are sausages and there is mtsvadi fried on the pan.
And of course, there is fried chicken, crispy as can be and devoured quickly by the carnivorous children. It is during these dinners that my mother shows another of her special habits, and only during these dinners that my dad joins in on the peculiar acts. They grab the bones from our plates and begin to eat every last bit of meat that we may have missed.
We find this funny because we are so blissfully ignorant of our class – after all, they always feed us delicious dinners.
At some point throughout this poor but delightfully unaware existence, dad takes me to see the dentist – my uncle, who hates needles and having relatives as patients. He is a kind man and does not want to hurt me but I have cavities instead of money; so, I end up in a leathery chair.
I hate needles just as much as my uncle but I am even more terrified of the drill he brings out until I realize something very weird. The drill, when turned on, produces a smell fairly similar to the one you sense when chicken is held over the flame to clean up the skin, right before it's fried in that delicious way that I love so much.
Suddenly, the dentist’s office is not so bad, and thanks to strange parents who gnaw on chicken bones at the end of meals, I know for certain that it was the chicken before the drill.
ქათამი თუ ბურღი?
დედაჩემს, თუმცა ამას არასდროს აღიარებს, ზებუნებრივი შესაძლებლობები აქვს.
კი, სწორად წაიკითხე; პირველი პარანორმალური შემთხვევა, რომელიც ჩემთვის მოუყოლიათ, ჩემი დაბადებიდან რამდენიმე დღის შემდეგ მოხდა.
იყო და არა იყო რა, საქართველოში მომხდარ ამბავზე უცნაური რა იქნებოდა:
დედას მიუჩინეს საავადმყოფოს პალატა, რომლის ფანჯარა ქუჩას გადაჰყურებდა. ოთახი პირველ სართულზე იყო და მის გარეთ, მთვრალი კაცები ხშირად აღნიშნავდნენ შვილების გაჩენას (ან გლოვობდნენ, გააჩნია ინტერპრეტაციას). ერთ საღამოს, ასეთი სადღესასწაულო ღონისძიების დროს, ერთი ბიძია იარაღით შეუერთდა მეგობრებს. რადგანაც ის მთვრალი და ძალიან დათრგუნული ან ენითაუღწერელად ბედნიერი იყო, თოფი შემთხვევით ფანჯარაში ისროლა. ტყვია დედას საწოლისკენ გაფრინდა და გემრიელად მოკალათდა საბნის ქვეშ.
რა თქმა უნდა, დედაჩემმა - რომელიც სავარაუდოდ ადამიანების სახეობას არ მიეკუთვნება - წინასწარ იგრძნო საფრთხე და საავადმყოფოდან რამდენიმე საათით ადრე წამოვიდა. ასე გადაარჩინა ექთნებისგან მოპარული ბავშვი (მე) და თავისი თავიც.
ბავშვობის წლებში - როცა ჯერ კიდევ არ ვიცოდი რომ თურმე ადამიანებთან ურთერთობა მაკლდა - სხვა უცნაურობებიც მოხდა.
ტელეფონის აღებისას ვამჩნევდი "დედა"-ს განწყობისა და ხმის მთლიანად შეცვლის გასაოცარ უნარს. იგი ასევე ხშირად ამოწმებდა სხვადასხვა ნათესავების ჯანმრთელობას, რადგან წინა ღამეს ცუდი სიზმარი ჰქონდა ნანახი (ახლა, რა თქმა უნდა ვხვდები, რომ ეს მისი ხილვები იყო). ის მონაწილეობას იღებდა სატელევიზიო გათამაშებებში და იგებდა კამერებს, რაც ჩვენს ქვეყანაში უბრალოდ არ ხდება. ამ ყველაფერს დედა ისე ჩუმ-ჩუმად აკეთებდა, რომ ჩემს გარდა არავის შეუჩნევია კავშირი ამ ქმედებებს შორის. საბოლოოდ 2010 წელს - სავარაუდოდ იმიტომ, რომ მთავრობის საეჭვო პირთა სიაში შეიყვანეს - ამერიკის მწვანე ბარათი მოიგო მთელი ოჯახისთვის და აშშ-ში გავიქეცით.
ამერიკაში, ემიგრანტებისა და სხვა უცნაური ხალხის მორევში გადაკარგული, დედა აგრძელებდა თავის საქმიანობას და მუდმივად იგებდა ლატარიის ყველა ბილეთს, რომელსაც მისი გულუბრყვილო თანამზრახველი - მამა ყიდულობდა. მიუხედავად მისი შესაძლებლობებისა, დედა დიდ ჯეკპოტებს არ გაჰკარებია - ხიფათს ერიდებოდა.
გახარებული მამა დღესაც გვიყვება დედას წარმატებების შესახებ. "აზრზე არ ვარ როგორ ახერხებს", - ასე ამბობს და დედაც იღიმის კუთხეში, თითქოს არაფერი უცნაური არ ხდება.
ჩემი საშუალო სკოლის პერიოდში იგი სხვა უნარსაც ამჟღავნებს. როდესაც მარტო ვართ (ალბათ ფიქრობს, რადგან აღმზარდა, შეუძლია მენდოს კიდეც), მიუთითებს ხალხზე, რომლებსაც "რაღაცა უჭირთ".
ერთ წვიმიან დღეს, სკოლის ავტოსადგომზე მაჩვენებს ბიჭს - ჩემი ერთ-ერთი კლასელის შეყვარებულს - და ჩვეული ტონით ამბობს: "რაღაცა უჭირს მაგ ბიჭს".
მე ამას შეურაცხყოფად ვიღებ და ვეუბნები, რომ სისულელეები არ უნდა თქვას უცხო ადამიანებზე. თვეების შემდეგ, დედაჩემის საწყალი მსხვერპლის შეყვარებული მეუბნება, რომ ისინი დაშორდნენ, რადგან ბიჭს ბევრი პრობლემები ჰქონდა. ამას არასდროს ვუმხელ ჩემს სახლში მცხოვრებ საზარელ არსებას, რომელიც სადილებს მიმზადებს.
რაც დრო გადის, უფრო და უფრო მეეჭვება დედას “დედობა”. ვამჩნევ, როგორ არ მოსწონს ჩემი და მამას საუბრები უცხოპლანეტელების შესახებ; ვხედავ, როგორ უწვრილდება თვალები, როდესაც ჰარი პოტერს ვუყურებთ.
ერთ დღესაც ... ის შეცდომას უშვებს. ვახშმისთვის ქათამს წვავს და - მოიცა, უპირველეს ყოვლისა, ამ ისტორიის კარგად გასააზრებლად, მომზადების პროცესი უნდა იცოდე.
მამაჩემი უკეთესი მზარეულია. მას მართლა უყვარს საჭმლის კეთება. სამწუხაროდ ბოლო ოცდასამი წლის განმალობაში, სოციალური ჩვეულებებისა და დატვირთული სამუშაო გრაფიკის გამო, პატარა ადამიანებისთვის საჭმლის მომზადება მის მეუღლეს უწევს. დედა შესანიშნავ კერძებს ამზადებს - განსაკუთრებით თუ მის წარმოშობას გავითვალისწინებთ, - მამა ჩვეულებრივ ფუსფუსებს ხოლმე იქვე და უსარგებლო მითითებებს გაიძახის ტახტიდან.
ჩემს მშობლებს ქათმის მომზადების განსაკუთრებული პროცესი აქვთ. პირველ რიგში, ქათამს ღია ცეცხლზე მოაწვავენ პატარა მორჩენილ ბუმბულებს. შემდეგ, მთელ ფრინველს შუაზე ჭრიან, ბრტყლად დებენ ტაფაზე და - მამაჩემის მითითებით - ზედ უკუღმა ადებენ თავსახურს. თავსახურზე კი, რომელიც სწორი ზედაპირი აქვს, წყლით სავსე ჩაიდანს დებენ.
მეტიჩრულ კულინარულ შოუებში ამისთვის აგურს იყენებენ, მაგრამ ვის უგდია ესე აგური სახლში?
ეს მეთოდი გვაძლევს უზომოდ ხრაშუნა და გემრიელ ქათმის კანს და სანამ ვეგეტარიანელი გავხდებოდი (დედაჩემისდა სამწუხაროდ, რაც გასაგებია, რადგან მას ადამიანების ემპათია არ ესმის), ეს ქათამი ჩემი საყვარელი საჭმელი იყო.
ერთხელაც, დედა ამ ქათამს აკეთებდა. როდესაც გავიგე, რომ საპირფარეშოში შევიდა (ზოგჯერ ესე იცის ხოლმე, რომ არ დაგვაეჭვოს). ჩუმად შევიპარე სამზარეულოში, რომ მთელი კანი შემეჭამა სანამ ჩემს და-ძმაზე არ მქონდა სანერვიულო და აი ზუსტად ამ მომეტში მომესმა აბაზანიდან მისი ხმა (შენიღბული, როგორც ქალის): “ნუცა, ქათამს თავი დაანებე”.
ყველა ბუნებრივი კანონის მიხედვით შეუძლებელი უნდა ყოფილიყო დედასთვის იმის ცოდნა, რომ მე სამზარეულოში შევიპარე, ან რომ ეს მე ვიყავი სამზარეულოში და არა ჩემი და-ძმა. მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება და ამის გააზრება უკვე გარდაუვალია - დედაჩემი ჯადოქარია.
თუმცა ჯერ კიდევ გაუგებარია რიგითობის საკითხი. ნამდვილად ყოველთვის ჰქონდა მას ეს უნარები და ახლა იყენებს მათ “დედისთვის” შესაფერის მომენტებში, თუ ისინი იმ საბედისწერო დღეს შეიძინა, როდესაც სავაადმყოფოდან მომიპარა და ადამიანი შვილების გაზრდა გადაწყვიტა?
რიგითობის საკითხები ზოგადად ძალიან მაინტერესებს. განვიხილოთ, მაგალითად:
მათთვის, ვინც ამ წეს-ჩვეულებაში მონაწილეობს, სხვების პირადულ საკითხებზე ჭორაობის მოთხოვნილება მოწყენილობის პროდუქტია, თუ სწორედ სხვებზე მუდმივი ჭორაობა აქცევს მოსაწყენად ამ ადამიანების ცხოვრებას?
მარტო ვართ იმიტომ, რომ არ ვცდილობთ შევინარჩუნოთ ურთიერთობები ძველ მეგობრებთან თუ ეს ურთიერთობები - მათი ცარიელი ხასიათის გამო - იწვევენ მარტოობას?
ყავა თავს მტკენს თუ თავი მტკივა, იმიტომ რომ მეტი ყავა მესაჭიროება?
ტოლსტოი ანა კარენინას, როგორც ძლიერ ქალ პერსონაჟს წერდა და შემთხვევით აუტანელი გახადა პროცესში, თუ ფიქრობდა, რომ ყველა ძლიერი ქალი აუტანელი უნდა ყოფილიყო?
ამ რიგითობის კითხვებზე პასუხები არ მაქვს, გარდა ერთისა.
სანამ დედაჩემმა თავი მოგვიყარა და ქართველ ჯადოქრებზე მონადირეებისგან გაგვაქცია, თბილისში, ბევრად უფრო პატარა სამზარეულოში ვსადილობდით, ზოგჯერ სანთლის შუქზე, როცა შუქი ქრებოდა.
სადილი ხშირად წვნიანის ან რაიმე სახის მარცვლეულისგან შედგებოდა და მე არაფრით არ ვჭამდი, რაც დედაჩემს წყინდა, რადგან სხვა არაფერი არ ჰქონდა პატარა ადამიანების გამოსაკვებად.
თუმცა, საოცარი ვახშმებიც მახსოვს. თევზი და ულევი რაოდენობის კარაქი, რომელსაც მოხარშულ კარტოფილთან ერთად ვჭამდით… ძეხვი და ტაფაზე შემწვარი მწვადი.
ამის გარდა რა თქმა უნდა, შემწვარი ქათამიც, ხრაშუნა, რომელსაც ბავშვები სწრაფ-სწრაფად ვსანსლავდით. მხოლოდ ამ ვახშმების დროს ბაძავდა მამაჩემი დედაჩემის ერთ-ერთ განსაკუთრებულ ჩვევას. ისინი გვპარავდნენ ძვლებს ჩვენი თეფშებიდან და იმ ხორცს ჭამდნენ, რომელიც ჩვენ გამოგვრჩებოდა.
ჩვენ ეს სასაცილოდ მიგვაჩნდა იმის გამო, რომ არ ვიცოდით ჩვენი სოციო-ეკონომიკური კლასის ამბავი. ან როგორ უნდა გვცოდნოდა, როცა ესეთ უგემრიელეს ვახშმებს გვაჭმევდნენ.
ამ ღარიბი, მაგრამ ფსეუდო-უზრუნველი არსებობის რომელიღაც წელს, მამამ სტომატოლოგ ბიძაჩემთან მიმიყვანა. ბიძაჩემს სძულს ნემსები და ნათესავების პაციენტებად მიღება, რადგან კეთილი ადამიანია და არ უნდა, რომ რამე გატკინოს, მაგრამ როცა ფულის ნაცვლად ბლომად კარიესი გაქ, სხვა გზა არ არის. ასე აღმოვჩნდი იმ საზარელ ტყავის სავარძელში.
ნემსები ისევე მძულს, როგორც ბიძაჩემს, მაგრამ უფრო მეტად იმ ბურღის მეშინოდა, რომელიც იმ დღეს ხელში ეჭირა, სანამ რაღაც უცნაურს არ მივხვდი. ბურღს, ჩართვის შემდეგ, ისეთივე სუნი ჰქონდა, როგორიც ქათამს ღია ცეცხლზე კანის გაწმენდისას, სანამ დედა და მამა გემრიელად შეწვავენ, აი მე რომ ძალიან მიყვარს ისე.
უცებ, სტომატოლოგის კაბინეტი არც ისე ცუდი აღმოჩნდა და უცნაური მშობლების წყალობით, რომლებიც ვახშმის ბოლოს ქათმის ძვლებს გვპარავდნენ, დანამდვილებით ვიცი, რომ ბურღამდე ქათამი იყო.
